คำพิพากษา...จาก "เข็มทิศชีวิต"

เมื่อวานได้อ่านหนังสือ " เข็มทิศชีวิต" ของ "คุณฐิตินาถ ณ พัทลุง"
รู้สกดีทุกเรื่อง อยากขออนุญาตคัดบางส่วนของเรื่องนี้มาให้อ่าน

........................คำพิพากษา.........................
เราตัดสินคนอื่นตลอดเวลา ลองนึกทบทวนดูเวลาที่มีใครมีความเห็น
ตีค่าความคิด วัดจิตสำนึกของเรา เราจะไม่ชอบเลย
ที่เขาเอากรอบความคิดของเขา เอาประสบการณ์ส่วนตัวของเขา
มาเป็นบรรทัดฐานในการตีค่า ว่าเราเป็นอย่างไร
แล้วพูดบอกเหมือนติดป้ายให้เราตามความคิดของเขา
เราก็ไม่ชอบ
คนอื่นก็เหมือนกัน
ไม่มีใครอยากถูกตัดสินตีค่าตลอดเวลา
เราไม่มีทางรู้จักใครจนสามารถประเมินคุณค่าของใครได้อย่างแท้จริง
เพราะเราไม่ได้นั่งอยู่ในใจของเขา
คนแต่ละคนมีเหตุผลในการทำ พูด คิดของตัวเอง
ตามประสบการณ์ ตามแรงผลักในใจและสถานการณ์ที่เขาเผชิญ
.......................................................................................
เมื่อเราเข้าใจเห็นธรรมชาติที่ร้ายกาจ น่าเกลียดของตัวเอง
เราก็จะเข้าใจเวลาที่คนอื่นเป็นเหมือนเรา
ถ้าความรู้สึกนึกคิด และคำพูดของเราไม่ได้มีน้ำหนัก
ไม่ได้เป็นแก่นสารที่คงทน
เป็นสิ่งหนึ่งที่ผุดขึ้นแล้วก็หายไป
คำพูด คำวิจารณ์ของคนอื่น
ที่สักแต่เป็นคลื่นเสียงลอยอยู่ในอากาศเพียงครู่เดียวก็หายไป
ก็ไม่น่าจะทำร้าย ไม่เป็นก้อนหินหนักให้ใจเราแบกเหมือนกัน
...................................................................................

ใครดีก็ดีตอบ

ใครดีก็ดีตอบ
ใครชอบก็ตอบแทน
ใครร้ายก็ร้ายแสน
ให้เหมือนแม้นที่ทำมา

ใครเคยได้ยินบ้าง
แล้วใครเป็นอย่างนี้บ้าง
เดิมข้าพเจ้าก็เป็นคนแบบนี้แหละ
แต่ปัจจุบันทำใจได้ระดับหนึ่งแล้ว
เราพยายามเปลี่ยนตัวเราใหม่
ให้เป็นอย่างนี้

ใครดีก็ดีตอบ
ใครชอบก็ตอบแทน
ใครร้ายไม่ร้ายแสน
ดีตอบแทนที่ทำมา

พยายาม...นะ...พยายาม
ยังไม่เป็นอย่างนี้เต็มรูปแบบสักเท่าไรหรอก
เพื่อใครล่ะ
ก็เพื่อสุขภาพกายสุขภาพใจ
ของข้าพเจ้าเองนี่แหละ

เคยสังเกตไหมว่าเวลาเราคิดร้ายกับใคร
คนที่ร้อนอกร้อนใจที่สุดคือใคร
เรา...หรือ...เขาคนที่ร้ายกับเรา
ส่วนใหญ่จะเป็นตัวเราเองนี่แหละ
และเราจะเห็นว่าคนที่ถูกเราคิดร้ายตอบ
หรือกระทำร้ายด้วยวาจาและการกระทำ
บางคนก็อยู่ดีมีสุขไม่สะดุ้งสะเทือนอะไร
ยิ่งทำให้เราเครียดหนักขึ้นไปอีก

แล้วเราจะไปโต้ตอบหรือคิดร้ายตอบเพื่ออะไร
เสียเวลาเปล่า ๆ
เอาเวลามาทำอะไรดี ๆ ดีกว่า